Czy wiesz, że…?
Harry Truman, prezydent USA, pisał w swoich pamiętnikach o „telegramie od cesarza Japonii, który prosił o pokój”. 3 sierpnia 1945 roku Walter Brown, asystent Sekretarza Stanu J. F. Byrnes’a, zanotował z kolei w swoim pamiętniku, że Byrnes, admirał Leahy i Truman zgadzali się, iż Japończycy chcieli pokoju. Dążyła do niego japońska partia księcia Konoe. Książę wyrażał chęć spotkania się z Rooseveltem. Prezydent jednak odkładał spotkanie z księciem, mimo wysiłków w tym kierunku ambasadora USA Josepha C. Grew. Japończycy ze swej strony przez rok usilnie starali się o pomoc na rzecz pokoju, m.in. za pośrednictwem Szwecji, Szwajcarii, Portugalii i Watykanu. Również admirał Nimitz (na Pacyfiku) i generał Eisenhower (przyszły prezydent) nie zgadzali się z Trumanem, co do użycia atomu. Twierdzili, że Japończycy i tak już przegrali wojnę. Atom nie był więc potrzebny. Sami Japończycy próbowali poddać się po nalotach amerykańskich bombowców B-29 na Tokio w maju 1945 r.
Truman zrzucił jednak bomby atomowe na Japonię. Zginęło ponad 150.000 ludzi. Wielu zachorowało na nowotwory krwi, zmarło na guzy nowotworowe, padło ofiarą popromiennych zawałów serca. Dzieci przyszły na świat z upośledzeniem umysłowym.
Truman miał jedno dziecko i wykształcenie średnie. Był handlarzem pasmanterią i mianowanym wiceprezydentem. Gdy zszedł Roosevelt, Truman zastąpił go automatycznie. Ten 33. prezydent USA uważał, że Japończycy zaatakują Amerykanów, choć już Roosevelt nie potrafił ich przekonać, dlaczego Japończycy mieliby zaatakować bogaty naród oddalony od Japonii sześć tysięcy kilometrów. Propaganda demonizowała Japończyków. Mówiono, że są samobójcami, nieludzcy, bestialscy, że mieli tak ukształtowane oczy, iż nie potrafili pilotować nowoczesnych samolotów i sterować celownikami bombowymi. Truman został żołnierzem mimo słabego wzroku. Na drugą kadencję wybrano go już po zbrodni w Japonii. Za Makbetem mógłby powtórzyć: „we krwi tak głęboko tonę,/Że już nie mogę cofnąć się ni zboczyć”.*
*tłum: M. Słomczyński
MS
